‘गारवाऽऽ…

थंडीचेच दिवस ! बाहेर मंद वारं वहात होतं. वाऱ्याच्या एका झोतासरशी आलेली थंड वाऱ्याची एक झुळूक अंगाला बिलगून गेली.

वाहणारं गार वारं वातावरणात गारठा पसरवत होतं. गार वाऱ्याच्या झुळकीने क्षणभर त्याच्या अंगात कापरं भरलेलं.

शेवटचं पान वाचून झालं आणि त्याने समोर पाहिलं. हलक्याश्या झुळकीने पुस्तकाच्या पानांवर हेलकावणारं चांदणं खिडकीतून आत डोकावत होतं.

दाट धुक्याची चादर पसरवू पाहणाऱ्या थंडीधुक्याला न जुमानता लुकलूकणारं चांदणं आकाशात फैलावर पसरलं होत.

‘तो’ स्वतःशीच हसला अन् परत एक गार वाऱ्याची झुळूक येऊन त्याच्या अंगाला बिलगली.

~ रामदास कराड 📚